- شما از شیش یه دونه کم کنی چند تا میمونه؟
- پنش تا.
همه چی ما به همه چی ما میاد.
صفحه ی لیگ برتر انگلیس هر هفته یک ویدیوی عمومن یک دیقه ای درست میکنه، از حرکات تکنیکی باحالِ ملت تو بازیهای هفته ای که گذشت. شاید هر ویدیو جمعن توش 6 یا هفت نفر باشن. نگاه که میکنی، میبینی مثلن ادن هازارد یه لایی زده به یکی، بعد گزارشگر بر میگرده میگه insane. ویلفرد زاها یه تو سر توپ میزنه، گزارشگر برمیگرده که sensational. پوگبا استپ‌سینه میکنه، گزارشگر نفسش میبره. انگار هیشکی دریبل زیدانی یادش نیست. خاطرِ کسی دیگه به پاس رونالدینیویی و پا عوض کردنای رونالدو، اون موقع که به جای ورزشکار فوتبالیست بود، نیست. و عوض اون همه کارایی که واقعن جفت میکردی موقع دیدنشون، باید با یه سری کارای مسخره به وجد بیای.
تو فیلم و اینا هم بعضی موقعا همینه جدی. شما همین فیلم a quiet place که این همه سر و صدا کرده و کلی هم این ور اون ور ازش تعریف میشنوی رو نگاه کن. یه آشغالِ به‌تمام‌معنی هست. نه بازیا خوبن، نه فیلم‌نامه، نه تدوین، نه حتا میترسونتت لامصب. بعد میری میشینی others رو میبینی دوباره. کف و خون بالا میاری. یا تو موزیک. الان نابغه های موسیقی شدن یه مشت بچه‌گون. بعد انگار اصلن هیچکس دیگه یادش نمیاد که بابا، کیهان کلهر، بابا اسنوپ‌داگ، بابا مهدیار، ناین اینچ نیلز، اِل یِل. و همین فرمون تو هرچیزی.